امیر سیفی زاده وب سایت شخصی
مطالب مرتبط
دوستی که نام را نمیدانم در مورد دیکته دوران بچگی و غلطهای آن همچنین توجه معلم به غلطها به تفسیر آن نوشت.سپس در خصوص مقابله به مثل و رفتار همان فرد نسبت به برادرش و در نهایت تاثیر آن روش بر عملکرد و رفتار انسان پرداخت.
من ادامه دادم که، امروز و با گذشت سالیان سپری شده از روزهایی که غلط های دیکته ما نوشته شد و من و ما ی نوجوان ابتدایی در حال آموزش بی خبر از همه جا پذیرای تنش تربیتی ناشی از اشتباهات املایی بودیم.
امروز همانطور که دیکته برادر یا خواهر خودمان را قضاوت کردیم در اجتماع نسبت به عملکرد انسانهای پیرامون، همان رفتار را بروز میدهیم. عادت کرده ایم کار خوب و مثبت انجام شده را کمتر ببینیم و دایم در تلاش باشیم برای یافتن غلط های رفتاری انسانهای مقابل مان.
مثال دیگر که شاید بسیار ساده و کوچک باشد این است که هروقت کودکی در خانواده با مانع برخورد میکند و صدای جیغ بنفش ش صدای اتاقها را پر میکند، تلاش برای آرام کردن بچه شدت میگره و یکی از معمول ترین روشها این هست که او را به محل برخورد میبریم و همان جا را ( زمین یا دیوار یا میز تلوزیون و … ) مورد خطاب قرار میدهیم که، دِهَه. چرا این کار و کردی دیوار. دِهَه . دیگه این کار و نکنی ها . دِهَه . در این مدت کوتاه با سرگرم کردن کودک شدت درد هم کاهش پیدا کرده و بچه آرام میشود.
ولی ما به او یاد دادیم که اگر با چیزی برخورد کردی میتوانی با خشونت و زدن آن به آرامش برسی. به همین راحتی در دنیای امروز زمانیکه با یک اتومبیل برخورد میکنیم بلافاصله پیاده شده و شروع به پرخاش می نماییم.
این سخن بدان معناست که بیشتر درک کنیم و به خاطر داشته باشیم:
اول: شکل گیری بخشی از رفتار امروز ما ناخواسته به این حالت درآمده است
دوم: الزاما” کسانیکه چنین رفتارهایی میکنند، انسانهای بدی نیستند. فقط به درستی نیاموخته اند که چگونه رفتار کنند بهتر است.
سوم: امروز میتوان آموخت، اِشکال رفتاری کجاست و نسبت به تغییر مثبت و اصلاح آن گام برداشت.
توجه رفتاری، تغییر و اصلاح آن به سمت خوب تر بودن امری دست یافتنی و قابل ارزش گذاری معنوی میباشد.